เหมยฮวาในดวงใจ

เผยเพ่ยเพ่ยยืนฟังเสียงครวญครางแห่งความสุขสมของชายหนุ่มผู้เป็นคนรักกับหญิงสาวคนหนึ่งภายในห้องนอนบ้านของเขา วันนี้เธอมาเซอร์ไพร์ส ‘มู่เสียน’ คนรักของเธอที่คบหาดูใจกันมาเจ็ดปี เนื่องจากช่วงนี้เธอกำลังยุ่งวุ่นวายกับการเปิดร้านคาเฟ่แห่งที่สามในเมืองจีซึ่งเป็นเมืองที่อยู่ข้างๆกัน ทำให้เธอต้องไปกลับระหว่างสองเมืองจนไม่มีเวลาใส่ใจกับคนรักของเธอ

วันนี้หลังจากเผยเพ่ยเพ่ยเคลียร์งานเรื่องสถานที่ที่จะเปิดร้านใหม่เรียบร้อยแล้ว เธอก็นึกถึงมู่เสียนที่ไม่ได้พบเจอกันหลายวัน เธอจึงตั้งใจทำอาหารจานโปรดของเขามาเพื่อทานอาหารเย็นด้วยกัน แต่แทนที่เธอจะได้รับการต้อนรับด้วยอ้อมกอดอุ่นและความแปลกใจจากคนรัก แต่กลับกลายเป็นว่าเป็นตัวเธอเองที่ได้รับความตกใจจนมือที่จับลูกบิดประตูห้องนอนสั่นเทา เสียงครวญครางยังคงดังออกมาไม่หยุดหย่อน

“พะ...พี่เสียน พี่รักอันอันมะ..มากกว่าพี่สาวเพ่ยเพ่ยชะ...ใช่ไหมคะ” เสียงใสพูดออกมาด้วยความเย้ายวนแต่กระท่อนกระแท่น

“อันอันที่รัก ไม่ใช่ว่าตอนนี้พี่กำลังรักเธอหรอ อ่าส์” เสียงแหบพร่าตอบกลับพร้อมกับเร่งจังหวะความเร็วขึ้น

“อื้ออออ พะ..พี่เสียนเร็วอีกหน่อย ...” เสียงครวญครางดังต่ออีกไม่กี่ประโยคก็ได้ยินเสียงแหบพร่าคำรามอย่างสุขสมพร้อมกับเสียงใสที่กรี๊ดออกมาด้วยความสุข

“อันอันที่รักเธอก็รู้ว่าเพ่ยเพ่ยไม่สามารถให้ความสุขแบบนี้กับพี่ได้ เพราะฉะนั้นเธอไม่ต้องกลัวว่าพี่จะทิ้งเธอไปไหนเข้าใจไหมคะเด็กดีของพี่” เสียงที่ยังคงแหบพร่าเอ่ยปลอบโยนหญิงสาวในอ้อมกอด

“แต่พอพ้นปีนี้ไปพอพี่สาวเพ่ยเพ่ยหมดเวลาไว้ทุกข์พี่ทั้งสองคนก็ต้องแต่งงานกัน แล้วพี่เสียนจะเอาอันอันไปไว้ตรงไหนกันคะ”

“ก็อยู่ตรงนี้ที่เดิมนั้นแหละ พี่จะไม่ทอดทิ้งเธอแน่นอนต่อให้แต่งกับเพ่ยเพ่ยไปแล้วพี่ก็จะมาหาเธอบ่อยๆดีไหมคะ อันอันก็รู้ว่าไม่มีใครทำให้พี่ถึงใจจนสำรักความสุขได้เท่ากับเธออีกแล้ว ยิ่งเพ่ยเพ่ยที่หวงตัวอย่างกับเป็นแม่ชีจำศีลอยู่ในวัดไม่มีทางทำให้พี่ได้หรอก”

คนข้างในยังคงพูดคุยกันอีกประโยคสองประโยคก่อนที่จะเริ่มมีเสียงครวญครางดังขึ้นอีกครั้งโดยไม่รู้เลยว่าหน้าประตูห้องนอนมีหญิงสาวที่พวกเขากำลังกล่าวถึงยืนอยู่ด้วยร่างกายที่สั่นเทา รวมไปถึงหัวใจที่กำลังสั่นอย่างรุนแรง

เผยเพ่ยเพ่ยไม่รู้ว่าตัวเองเดินลงลิฟท์มายังชั้นหนึ่งได้อย่างไร เหมือนหัวสมองของเธอตอนนี้ไม่รับรู้สิ่งใดๆได้อีก ตอนนี้เธอรู้แต่เพียงว่าเธอปวดใจเหมือนมันกำลังจะแตกออกเป็นเสี่ยงๆ ถ้อยคำที่ได้ฟังมันยิ่งย้ำเตือนเธอถึงความโง่งมในตัวเอง เธอไม่เคยรู้เลยว่าผู้ชายที่อ่อนโยนแสนดีของเธอจะทรยศหักหลังต่อความรักของเธอ

เจ็ดปี!! มันเป็นเวลาเจ็ดปีตั้งแต่ที่เผยเพ่ยเพ่ยคบกับมู่เสียนอย่างคนรัก เธอยังจำคำสัญญามากมายที่มู่เสียนเอ่ยปากตอนขอเธอเป็นแฟนเมื่อตอนอยู่ปีหนึ่งได้ สุดท้ายแล้วคำพวกนั้นมันก็แค่คำลวงหลอกของผู้ชายคนหนึ่งเท่านั้น

เผยเพ่ยเพ่ยรู้สึกเจ็บปวดหัวใจจนรู้สึกหายใจไม่ออก เธอกำลังรู้สึกไม่มีเรี่ยวแรงสติเหมือนกำลังจะดับวูบ เผยเพ่ยเพ่ยคิดว่าตัวเองกำลังจะตาย ‘ทำไมยมทูตถึงสามารถพรากลมหายใจของเธอไปง่ายดายแบบนี้ ก่อนจะตายขอเพียงว่าถ้าได้มีโอกาสได้เกิดใหม่อีกครั้งขอให้ชีวอตของเธอได้พบเจอกับรักที่แท้จริง” เพราะนางไม่อยากผิดหวังจากความรักแบบนี้อีกแล้ว

ร่างของเผยเพ่ยเพ่ยทรุดฮวบลงกับพื้นโดยที่ไม่มีใครเห็นว่ามื้อซ้ายที่มีกำไลดอกเหมยสีชมพูที่ทำมาจากโรสควอสต์ตัวเรือนเป็นทองคำขาวกำลังเปร่งแสงเรืองรองออกมาก่อนจะค่อยๆหายวับไป เหลือเพียงร่างบางที่นอนอยู่บนพื้นอย่างไร้วิญญาณ

เสียงน้ำที่ไหลระเรื่อยทำให้เผยเพ่ยเพ่ยที่หลับตาอยู่ลืมตาขึ้นมา กระพริบตาสองสามครั้งเพื่อปรับสภาพสายตา เผยเพ่ยเพ่ยจำได้ว่าตัวเธอได้สิ้นลมหายใจไปแล้ว เธอรู้ว่าร่างกายไม่ค่อยแข็งแรงตั้งแต่เด็กทำให้ป่วยงานเธอจึงต้องรักษาร่างกายให้ดีและตรวจสุขภาพทุกๆครึ่งปี ที่ผ่านมาร่างกายของเธอแข็งแรงขึ้นมากเกือบจะเทียบเท่าคนปกติแล้ว แต่แล้วเพียงความเสียใจมันกับสามารถพรากชีวิตของเธอไปได้เลยหรอ

เผยเพ่ยเพ่ยมองไปรอบๆตัวเห็นเพียงหมอกสีขาวเบาบาง หรือนี่คือทางไปสะพานไหน่เหอ เผยเพ่ยเพ่ยออกเดินไปตามเสียงน้ำไหลแต่ยิ่งเธอก้าวเดินออกไปหมอกเบาบางพวกนี้เหมือนจะหายไปจนทำให้เห็นภาพด้านหน้าอย่างรางๆ เธอจึงก้าวไปยังข้างหน้า

ภาพเบื้องหน้าที่ปรากฏต่อหน้าเผยเพ่ยเพ่ยเป็นภาพศาลาจีนโบราณเสาสีแดงหลังคาสีเขียวประดับด้วยม่านโปร่งแสงสีขาวและโคมไฟที่จุดสว่างส่องแสงสีเหลืองทองออกมาทำให้ริมลำธารส่องสว่างจนเห็นดอกบัวที่อยู่ในสระ ข้างในนั้นมีท่านผู้เฒ่าสวมชุดแดงผมและเคราสีขาวยาวจรดพื้น พอลมพัดทีนึงผมยาวกับเคราขาวโบกสะบัดเบาๆจนแยกไม่ออกว่าเส้นไหนผมเส้นไหนเครา ในมือซ้ายถือหนังสือไว้หนึ่งเล่มส่วนมือขวากำไพล่หลังไว้ สายตาทอดมองไปยังดวงจันทร์กลมโตเต็มดวง

“มาแล้วรึ...มารับของของเจ้าคืนกลับไปเสียสิ” เฒ่าชราเอ่ยขึ้นทั้งๆที่สายตายังไม่ได้หันมาทางเผยเพ่ยเพ่ย

เผยเพ่ยเพ่ยยืนอยู่เฉยๆไม่ได้เข้าไปเพราะไม่รู้ว่าเฒ่าชรานั้นเอ่ยกับใคร

“เปิ่นเยว่เหล่าพูดกับเจ้านั้นแหละ มารับของเจ้ากลับไปและเดินทางไปยังแสงสว่างตามทางแล้วหลังจากนี้ชีวิตเจ้าจะได้ตามที่เจ้าปรารถนา” เยว่เหล่ายื่นมือขวาที่กำไว้ไปทางเผยเพ่ยเพ่ย พอแบมืออกมาก็เห็นกำไลดอกเหมยที่เหมือนกับกำไลที่เผยเพ่ยเพ่ยใส่ติดตัวไม่ห่างกายก่อนตายได้

เผยเพ่ยเพ่ยมองไปยังกำไลนั้นสลับกับมองมายังข้อมือซ้ายของตัวเองที่เคยมีมันสวมใส่ตลอดเวลา แต่ทว่าตอนนี้มันไม่ได้สวมอยู่บนข้อมือของเธอ แต่พอกระพริบตาอีกครั้งกำไลดอกเหมยก็มาปรากฏบนข้อมือซ้ายเหมือนเดิม เธอจึงหันไปมองไปยังท่านผู้เฒ่าซึ่งตอนนี้นำมือขวากลับไปไพล่หลังไว้ตามเดิม

“กำไลนี้เป็นพรแห่งความรักความให้อภัยและยังเป็นกำไลวิเศษที่สามารถนำไปแช่ในน้ำดื่มก็จะสามารถบำรุงรักษาให้ร่ายกายแข็งแรงและหายจากอาการป่วยไข้ นำไปรดน้ำให้พืชผักก็เจริญเติบโตงอกงามดี ต่อให้เจ้าทำมันหล่นหายไปมันก็ตามกลับมาอยู่กลับเจ้าผู้ซึ่งเป็นเจ้าของมันอย่างแท้จริงและจงจำไว้ว่าอย่าให้ใครได้รับรู้ถึงความวิเศษของมัน ‘คนไม่ผิด ผิดที่ครอบครองหยก’”

พอท่านผู้เฒ่ากล่าวจบก็มีเมฆหมอกเข้ามาบดบังสายตาของเผยเพ่ยเพ่ยอีกครั้ง ก่อนที่จะเกิดแสงชี้นำทางเหมือนเธอจะได้ยินเสียงแว่วผ่านหูเข้ามาแต่ก็ไม่สามารถจับใจความใดได้ “ขอให้เจ้าทั้งสองครองคู่ทุกชาติภพไปหลังจากนี้ ข้าคงสามารถช่วยเจ้าได้แค่นี้แล้วและขออภัยในเจ็ดชาติภพที่ผ่านมาข้าไม่อาจช่วยพวกเจ้าได้จริงๆ"

..................................................................

สวัสดีค่ะนักอ่านทุกคน เรื่องนี้เป็นเรื่องแรกของไรท์ที่ได้ลองเขียนนิยายดู อย่างไรก็ขอฝากนิยายเรื่องเหมยฮวาในดวงใจไว้ด้วยนะคะ เป็นนิยายอ่านง่าย สบายๆ เรื่อยๆ ค่ะ

ตอนต่อไปจะยาวกว่านี้อีกเท่านึงนะคะ และจะพยายามลงตอนใหม่ทุกวันค่ะ